Kształcenie podstawowych umiejętności niezbędnych przy nauce gry a vista.

Bardzo często różne formy ćwiczeń słuchowych z uczniami nie zawsze tworzą określony system i nie są podporządkowane głównemu celowi, którym jest wykształcenie podstawowych nawyków, które zapewniają płynne przejście do czytania nut. Ciekawie rozwiązuje te problemy C. B. Elkonin w swojej metodzie nauczania czytania nut (T. Dawydowna-Brianskaja: " Kształtowanie i rozwój nawyku czytania nut a vista w pierwszych latach nauki gry na fortepianie." Warszawa 1976, COPSA z. 166, s. 41.).
Następnie w czasie powtarzania, uczeń zapełnia kratki kartonikami z kolorowego papieru, które przedmiotowo utrwalają każdy dźwięk słowa. Następne etapy to: odłożenie karteczek papieru, odejście od rysunku i analiza dźwiękowa w wyobraźni. Uczeń, który dzięki takiej metodzie poznał strukturę dźwiękową słów i zasadę oznaczania ich literami ( modelowania graficznego), jest już gotów do czytania najprostszego tekstu. Nie zaczyna od składania oddzielnych liter lub sylab, nie czyta przez rozkład na czynniki, ale ogarnia a vista całość. Przygotowanie ucznia do czytania tekstu muzycznego ( ten proces zawiera o wiele więcej elementów, niż czytanie tekstu literackiego) wymaga działań, które doprowadziłyby do syntezy działania wzroku, słuchu i motoryki.
Ćwiczenia pomocnicze można podzielić na dwie grupy. Do pierwszej zalicza się czynności, które prowadzą do opanowania, tylko jednej wybranej umiejętności, np. praca nad udźwięcznieniem słowa, zaczyna się od skandowanego, rytmizowanego wypowiadania imion własnych, wyliczanek, wierszy i przedrzeźniania. Potem do deklamacji dołącza się klaskanie i przytupywanie. Wykonując takie czynności, dziecko wchodzi w świat rytmu. Zaczyna poznawać i analizować zjawiska ruchu muzycznego i metrum. Poznaje ruchowo i słuchowo najprostsze formuły rytmiczne.
Drugi rodzaj ćwiczeń to czynności wielofunkcyjne. Wpływają jednocześnie na różne elementy kształtowanej umiejętności. Może być to zabawa w dyrygenta, stosowana na pierwszych lekcjach. Pobudza ona poczucie rytmu i daje możliwość odebrania i podtrzymania równomiernej pulsacji muzyki.

Przykład 1. Na przykład rytmiczne ostinato w utworze na dwa ( T. Dawydowna-Brianskaja, dz.cyt. s. 42).

Innym przykładem zabawy, może być sytuacja, gdy uczeń towarzyszy grze nauczyciela np. klaszcząc i przytupując.
" Zabawy te dają o wiele większe rezultaty ( ...), dzieci nie mające żadnych nawyków wykonawczych na raz uczestniczą w grze ( ...), dzieciom o wiele bliższe o wiele bliższe jest czynne, niż bierne przyswajanie sobie wiedzy." ( T. Dawydowna-Brianskaja, dz.cyt., s. 43).