Faktura materiału początkowego przeznaczonego do gry a vista.

Taka faktura powinna mieć strukturę bliską fakturze fortepianowej. Już pierwsze utwory, przy ich prostocie powinny zawierać elementy tejże faktury. Powinny być zapisane na dwóch pięcioliniach w kluczu wiolinowym i basowym i wymagać jednakowego uczestnictwa obu rąk. W wielu początkowych utworach zadanie równorzędnej pracy rąk jest spełnione przez łamanie melodii jednogłosowej na odcinki przeznaczone dla prawej i lewej ręki. Nie służy to formułowaniu umiejętności całościowego rozumowania tekstu. Powodem tego jest przechodzenie melodii z ręki do ręki, z jednej pięciolinii na drugą w połowie frazy, co tworzy sztuczne rozerwanie motywu lub frazy, jednak z drugiej strony uczeń poprzez ćwiczenie zapisu o takiej fakturze nabywa umiejętności plastycznego łączenia motywów i fraz.
W przypadku rozwinięcia nawyku czytania a vista celowe jest zastosowanie zapisu antyfonicznego, który jest najprostszym rodzajem polifonii. W naturalny sposób wprowadza do działania obie ręce pianisty, przy czym partie wykonywane przez nie są równorzędne pod względem trudności. Dzięki podobieństwu partii i naprzemiennej pracy rąk, utwory są łatwe pod względem wykonawczym - przykład 13 i 14( za J. Hoffman i A.Rieger, dz. cyt.)

W dalszym toku czytania a vista, antyfoniczny układ nutowego prostych utworów powinien być zastąpiony najprostszą homofonią - przykład 15 (za J. Hoffman i A. Rieger dz.cyt.)

Wprowadzić należy również utwory z ruchem równoległym w oktawie - przykład 16 ( A.M. Klechniowska: " Szkoła na fortepian." PWM, Kraków 1973, s. 16).

Nie należy pominąć wprowadzenia utworów w ruchu przeciwnym - przykład 17 ( Za A. M. Klechniowska dz.cyt.).

Bardzo ważne jest, aby w dalszym toku rozwoju umiejętności gry a vista uczeń posługiwał się pewnym zasobem określonych nawyków aplikaturowych, które pozwalają  na płynne wykonywanie szerokiego zakresu tekstów muzycznych. Nawyk taki uczeń może w sobie wyrobić poprzez wiedzę wynikającą z zapoznania sięz ogólnymi regułami palcowania i z doświadczenia podczas wykonywania ćwiczeń z różnorodnymi kombinacjami aplikturowymi w utworach fortepianowych.